Terug in de tijd

Ik kijk naar mijn auto die drie meter van me vandaan geparkeerd staat. Hoe ga ik daar komen? Zodra ik probeer te lopen zak ik meteen door mijn ‘knie’. De pijn snijdt door me heen. Hinkelend strompel ik naar mijn auto. ‘Tanken’, ik moet tanken want ik red het niet om met zo weinig benzine naar de huisarts te rijden. Adrenaline houdt mijn geest rustig en scherp. Nadat ik hinkelend van de pijn getankt heb, bel ik de huisarts en ik kan meteen langs komen. Een Echo, CT scan en vele röntgenfoto's volgen in de dagen erna. Er zit een breuk in de enkel van mijn omkeerplastiek (die in de prothese als knie fungeert) en mijn enkelbanden en pezen zijn gescheurd. Voor het slapen gaan doe ik voorzichtig mijn prothese uit. Mijn enkel is dik en bont en blauw. Ik schrik. Mijn enkel heeft rust nodig om te helen. Krukken en de bank zijn mijn beste vrienden de komende weken.

Het moet

Die nacht woel ik in bed om zo pijnloos mogelijk te liggen. Als ik in de ochtend mijn krukken op de grond zoek en naar de wc hinkel bekruipt me een ‘gevoel’. Ik voel me onstabiel en kwetsbaar zonder prothese. Mijn krukken vallen op de grond in de badkamer. Mijn hoofd zakt in mijn handen en het kleine meisje van elf komt tevoorschijn. Pijn, afhankelijk zijn van anderen de komende weken, en alleen maar stil op
de bank zitten. Ik weet dat dat geen goede combi voor mijn mentale gesteldheid gaat zijn. Maar het moét…net als toen. Dagenlang verhuis ik van de bank naar mijn bed. Neem netjes rust en belast mijn been niet. Ik ga meermaals op mijn billen de 2 trappen in mijn huis op en neer, neem de was in een rugzak mee naar zolder. Want tja...alles moet door gaan. Ook de vakantie naar een ver land die gepland stond over 2 weken. Ik ben gegaan. Op krukken heb ik het onbekende land doorkruist. Niet zeiken, door gaan zonder klagen. Dat is tenslotte mijn levensmotto.

Zelfhelend

Na een week of drie merk ik dat de blauwheid wat minder wordt. En ik probeer mijn been, met krukken, weer wat meer te belasten. Langzaam aan en geduld hebben, is het mantra wat zich in mijn hoofd herhaalt. En dan…als ik zes weken verder ben begint zich in mijn hoofd een ander gevoel te ontwikkelen. Een andere gedachte…’mijn lichaam flikt het weer’. Het zelfhelend vermogen op dit gebied is er nog steeds. En dat geeft me langzaam weer wat vertrouwen in mijn lichaam. Het werkt soms nog steeds. En dat maakt me heel even, trots op mijn lijf, op mezelf. Het geeft me mentale kracht en ik krijg kippenvel tot in mijn poriën.

Lysette Regeer blogt over haar leven na kinderkanker. Klik hier om het te lezen.