Blog

Naar aanleiding van alle mooie reacties en herkenning op de fb post van afgelopen week, wil ik nog wat meer aandacht besteden aan ditzelfde onderwerp.

'It is what it is'

Mensen in blauwe jassen staan om me heen. Er worden vragen gesteld over mijn hart. Ondertussen zijn snelle handen aan mijn lichaam bezig. Er wordt een infuus geplaatst in mijn arm, mijn operatiehemd om mijn bovenlichaam wordt open gemaakt en mijn borstkas wordt zorgvuldig ontsmet. 

Het is december 1987. Dit jaar ben ik begonnen aan de middelbare school. Ik zit nu ongeveer 3 maanden in het eerste jaar van de HAVO aan het Mill Hill college in Goirle.  Aan de buitenkant lijkt het alsof het gewone leven weer aan het door gaan is. Alsof er niks gebeurd is. Ondertussen ben ik 13 jaar oud en mijn haar is weer wat gegroeid. Het is weliswaar kort maar hey...ik heb in ieder geval weer wat haar op mijn hoofd staan. En ik heb nu een  beenprothese. Het is een turbulent jaar geweest. 

Het is bijna 5 maart 1986. De dag dat mijn been geamputeerd gaat worden. De dag waar ik al zo lang tegen op zie. Ik ben zenuwachtig en weet niet zo goed wat ik moet verwachten. Daarbij ben ik er nog steeds niet voor 100% uit of ik de omkeerplastiek eigenlijk wel wil..? De afgelopen weken kreeg ik continu krantenartikelen onder mijn neus gedrukt van papa. Samen met de chirurg heb ik filmpjes bekeken van een Engels meisje die ook een omkeerplastiek had. Zij stond met een kaal hoofd, maar mét omkeerplastiek op de schaatsen. Dat zou ik ook wel willen...schaatsen met een beenprothese...

Het woord alleen al geeft me kriebels; ‘afgekeurd’. Alsof je er niet meer toe doet. Alsof je ‘afgeschreven’ bent. Dat is natuurlijk niet zo. Je werkzame periode is tot een eind gekomen, maar persoonlijk ben je verder nog steeds dezelfde persoon. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan het woord ‘arbeidsongeschikt’. Op alle andere gebieden ben ik nog steeds heel geschikt, haha. Op werkgebied ben ik altijd graag aan het zwerven geweest. In mijn vak als mondhygiëniste was er een overschot aan banen. Dat was ook de reden dat ik voor deze beroepstak koos en me dus uit schreef voor de PABO (opleiding tot juf), waar ik ondertussen ook was aangenomen. De vrijheid om te werken waar, met wie en hoe veel, zorgde ervoor dat ik ongeveer om de twee jaar van werkgever wisselde. Het gaf me een gevoel van vrijheid. Mijn werkgevers waren er wat minder blij mee. Tot ik een plek vond waar ik het langer uit hield dan twee jaar. Ik werkte graag met deze man samen, tot hij plotseling overleed. 

Het is zondag. Ik open mijn ogen en zie dat de zon schijnt. Met een halfsuffe kop ga ik plassen en als ik terug kom schuif ik de gordijnen open. Het vogelbakje met water dat buiten staat is bevroren. Lekker die kou. Ik blijf even op de rand van het bed zitten terwijl de zon op mijn gezicht schijnt. Ik trek mijn warme vest aan en ga naar beneden. Ik zak op de bank en laat me door de zon opladen. Een roodborstje gaat op een vogelhuisje buiten in de tuin zitten terwijl het zaadjes van de bodem pikt. Het is stil buiten en het lijkt alsof Nederland nog slaapt. Ik vind het fijn als het zo'n zondag is. Stil, kou, zon. Het voelt zo heerlijk vredig. Precies zoals een zondag hoort te zijn. Even helemaal niks.

Wereld kinderkankerdag

Gistermiddag ben ik met papa aangekomen in het Emma kinderziekenhuis. Ik moet vandaag beginnen aan de tweede chemokuur, maar ik wil niet. Ik wil niet weer zo ziek worden als de vorige kuur. Dagen en nachten achter elkaar moest ik spugen en daarna kreeg ik allemaal zweren en aften in mijn mond en 't allerergste van alles, ik werd kaal. Ik ben bang en lig stil in mijn bed te wachten op wat er komen gaat. Mijn ogen zijn groot en ik wil niet praten. Papa probeert me gerust te stellen met lieve woorden maar ze komen niet echt binnen. We zijn aan het wachten op de verpleegkundige die ons zo komt halen om naar de kelder te gaan. Daar wordt het infuus geplaatst en krijg ik mijn eerste 'shot' Adriamycine. De vuurrode vloeistof die me binnen een aantal minuten doodziek zal maken. Om dan weer op zaal aangesloten te worden op de Cisplatine. Het volgende gif.

We hebben allemaal een verleden. Of je nu ziek bent geweest of niet. Elk verleden brengt bagage met zich mee. Hopelijk veelal mooie herinneringen en fijne verhalen. Maar in elk leven zitten soms minder mooie momenten en dus ook minder mooie herinneringen. Dat is heel normaal. Als je op jonge leeftijd ernstig ziek bent geweest dan heb je, voor je leven goed en wel gestart is, al een flink volle rugzak. Dat je die rugzak niet altijd kunt dragen is dan ook heel normaal. Als er een trauma bij komt dan is dat bijna niet in die rugzak te proppen. Maar het moet, want die rugzak moet nog een heel leven mee. Dus je propt en propt tot het er allemaal in zit. En dan moet je volwassen leven zelfs nog beginnen. Je blijft proppen tot het niet meer lukt en dan flikker je uiteindelijk  de rugzak in een hoek van de kamer en kijkt er niet meer naar om. 

Meestal schrijf ik facebook berichten 's avonds in bed. Als het donker is en er niks meer moét, dan komen mijn gedachte als vanzelf mijn beeldscherm op gerold. Zonder moeite. Mijn 12.00 uur blogposts van elke zondag schrijf ik op diezelfde ochtend, en ik merk dat die berichten wat meer moeite kosten. Komt dat omdat het dan ochtend is en mijn brein nog mistig is? I don't know.

Biep, biep, biep... de piepjes komen me met hun monotone geluid tegemoet. Ik sjok achter een verpleegkundige aan. Warm aangekleed in mijn trainingspak en een dik vest. Mijn haar in een knot, al 3 dagen niet gedoucht en mijn gezicht getekend en vrijwel make up loos. 'Ga hier maar zitten', de verpleegkundige wijst naar het bed op de SEH. Terwijl ik mijn schoenen uit trek verontschuldig ik mezelf; 'normaal zie ik er zo niet uit hoor. Dan loop ik er echt niet bij als ma Flodder. Zoals nu'. Waarom doe ik dit, waarom verontschuldig ik mezelf om hoe ik er uit zie? 

Helaas...vanwege ziekte komt er deze week geen blog online. De mist in mijn hoofd is te groot, en ik voel me te beroerd om te graven in mijn herinneringen deze week. Het komt zeker goed. Volgende week heb ik weer een mooi verhaal voor jullie klaar staan. 

Bloedprikken. Ik draai mijn hand er niet meer voor om. 'Pingpong', het belletje geeft aan dat ik aan de beurt ben. Een vriendelijke jonge vrouw heet me welkom in de prikkamer en traditie getrouw doe ik mijn jas en trui al meteen uit.

Vele van ons kennen Eva Krootmans. Ze stond bekend onder haar gebruikersnaam 'Longeneeslijk' op o.a. Instagram. Ze woonde, net als ik, in Tilburg. Een jonge meid die 'zomaar' longkanker kreeg. Nooit gerookt, nooit gekke dingen gedaan en tóch kreeg ze deze diagnose. In haar boek, die 17 december jl. uitkwam, proef je ook de ongeloof dat juist háár dit overkomt. En dat gevoel blijft tot het einde bij haar. Zoals de meeste van ons weten is Eva ondertussen overleden.

Een facebook post trekt plots mijn aandacht. De volgende vraag wordt  gesteld: 'Kanker kan ook iets positiefs in je leven teweeg brengen. Wat voor positiefs heeft kanker jou gebracht?'