'Er was iets op de foto's te zien wat er niet hoort. Vandaar dat je een biopsie moest laten doen. Het stukje weefsel dat de arts uit je been heeft gehaald is onder de microscoop bekeken. Je hebt een Osteosarcoom, in eenvoudigere woorden; botkanker.' Papa spreekt het woordje 'kanker' bijna onhoorbaar uit. Mijn mond zakt langzaam open en mijn ogen worden groot. Ik kijk weg van papa en  meteen komen er allerlei vragen in me op. "Dus ik heb helemaal geen ontsteking?" vraag ik vertwijfeld. Papa schudt zijn hoofd. Ik dacht dat alleen oude mensen kanker konden krijgen. Je kunt toch doodgaan aan kanker? Of zijn er ook pilletjes voor? Papa slikt weer moeizaam. Zijn ogen zijn rood doorlopen en waterig.'Je gaat zo snel mogelijk beginnen met chemotherapie, dat zijn medicijnen die je beter maken.' 'Gaat de kanker dan helemaal weg? En mag ik dan weer naar huis?' Ik kijk papa vragend aan, nerveus pluk ik aan mijn lippen...

'Er is nog iets wat je moet weten,' zegt papa zonder antwoord op al mijn vragen te geven. 'Van chemotherapie kun je erg ziek worden. Je kunt misselijk worden en je haren kunnen uitvallen.'

Ik sla mijn hand voor mijn mond'. 'Papa! Dat wil ik niet hoor!' Ik begin te huilen. Ik wil niet misselijk en kaal worden. Komt mijn haar dan nooit meer terug? Mijn ogen vullen zich met tranen. Mijn krullen zijn altijd mijn grote trots geweest. En wat als ik zo misselijk word dat ik moet overgeven van de medicijnen? Overgeven is één van mijn grootste nachtmerries.

Ik huil nog harder en veeg mijn neus aan mijn mouw af. Papa geeft me een papieren zakdoekje aan. 'Het gebeurt vast niet bij iedereen. Sommige kinderen worden minder misselijk dan andere en misschien valt jouw haar wel helemaal niet uit.' Hij kijkt me hoopvol aan, maar zijn woorden troosten me niet. Manja had dus tóch gelijk.

'Moet mijn been er ook af, net als bij Manja?' Ik zie aan papa's gezicht dat ik hem overval met deze vraag. Hij schuift ongemakkelijk heen en weer op zijn krukje. 'Als de kanker niet weggaat met de chemotherapie dan is het beter om je been samen met de kanker weg te halen.' Zijn stem breekt  bij het uitspreken van deze zin. 'Maar de dokter gaat er alles aan doen om je been te behouden. Misschien helpt de chemotherapie wel zo goed dat je been er niet af hoeft.'

Ik heb het gevoel dat hij meer zichzelf wil overtuigen dan mij. Ineens herinner ik me het moment dat papa in de bijkeuken riep dat ik doodging. 'Pap...? Kan ik doodgaan aan botkanker?' Het is stil in het kantoortje, papa recht zijn schouders en kijkt me nu strak aan. 'Nee, Lysette, jij gaat niet dood, hoor je me? Jij gaat niét dood!' Papa barst in huilen uit. Ik schrik ervan en voel me schuldig omdat ik zoveel vragen aan hem heb gesteld. Ik leg onhandig mijn hand op zijn schokkende schouders. 'Stil maar pap. het komt vast goed. Ik begin met de chemotherapie en ik word beter. Echt waar...'