Een monitor in mijn borstkas

Zeker een jaar of 10 geleden was er hartfalen vastgesteld. Door de chemo was mijn pompfunctie flink achteruit gegaan. Toch voelde alles anders dan anders. Misschien moest ik toch maar eens naar de cardioloog terug gaan. En zo zat ik een paar maanden later bij de cardioloog in Tilburg. Er werd bloed geprikt en een hart echo gemaakt. Vanuit het bloed werd het NT Probnp bepaalt. Dat is een waarde waaruit je kan opmaken of je hart het moeilijk heeft of niet. Toen ik de spreekkamer inliep voelde het zwaar onder mijn voeten en in gedachte ging ik weer terug naar mijn ziekteperiode, naar de dag dat ik de spreekkamer van de huisarts in liep en te horen kreeg dat het foute boel was.

Dit keer was ik alleen. Toen ik ging zitten keek de vriendelijke cardioloog me aan met zachte ogen en ik voelde meteen een klik met haar. Ze scrolde door haar computer en kwam meteen ter zake. 'Je NT Probnp is veel en veel te hoog. Je hoort ongeveer onder de 22 pmol/l te zitten en jij zit op ruim 437 pmol/l terwijl je de laatste jaren meestal rond de 112 pmol/l zat. Je waarde is dus verder gestegen. Daarbij laat de hartecho zien dat de pompfunctie van je hart gedaald is van 40% naar 20%. Dat verklaard je uitgeputte gevoel. Ik wil eerlijk tegen je zijn, maar met deze waardes wordt je niet oud...' Ik slik en verwerk even snel wat ik zojuist te horen kreeg. 'Kutchemo.' De adriamycine chemo van toen zorgt zelfs nu nog voor verslechtering van mijn hart. Snel probeer ik in mijn hoofd te schakelen. 'En nu?', vraag ik aan de cardioloog. 'We gaan beginnen met medicatie. Ik weet dat je dat al eerder geprobeerd hebt en dat dat destijds niet goed ging ivm je lage bloeddruk. Maar we gaan nu net zo lang zoeken naar het juiste medicijn tot het wél lukt. En we gaan een ILR bij je plaatsen, want je hebt hartritmestoornissen. We willen precies zien wat er met je hart gebeurd als je flauw valt of wanneer je ritmestoornissen hebt.'

En zo lig ik dus op de operatietafel met die blauw aangeklede mensen om me heen. Er worden plakkers op mijn borstkas geplakt om mijn hartritme te monitoren en als alles in gereedheid is gebracht komt er een andere cardioloog binnen dan die ik eerder heb gezien. 'Kijk dit is de ILR.' Hij laat me een steriel verpakt setje zien waar een soort lange usb stick in zit. 'Deze verbind zich via bluetooth met je telefoon en dan kun je meldingen naar het ziekenhuis verzenden wanneer je een ritmestoornis voelt.' Ik knik mijn hoofd maar zeg verder niks. Ik lig er nogal kwetsbaar bij met mijn ontblote bovenlichaam en wil dat het achter de rug is. De cardioloog begrijpt mijn non verbale communicatie en pakt de spuit met verdoving en zegt; 'daar gaan we dan.'

De ILR zit er nu ongeveer 5 maanden in en heeft al herhaaldelijk zijn dienst bewezen. Hij is op het ziekenhuis uit te lezen als ik me daar meld met een ritmestoornis die niet wil stoppen. Je voelt hem onder de huid van mijn linkerborst zitten, ik heb een klein roze littekentje extra. Maar het is no big deal. Het stelt allemaal niet zo veel voor en dankzij de ILR wordt ik 3 jaar goed gemonitord. Na 3 jaar wordt hij er weer uitgehaald. Dan is ie 'op'. Ondertussen doet de medicatie goed zijn werk en zit ik weer op een pompfunctie van ongeveer 40%! Mijn hartslag is een stuk rustiger dankzij een heel klein pilletje. En door een ander pilletje kan mijn hart nóg wat beter pompen. So far so good! Wat nou 'zo wordt je niet oud'. Blijkbaar zit er nog genoeg veerkracht in mijn lichaam en is de rek er nog lang niet uit. In april komt er weer een controle aan. Update volgt vanzelf weer ;)

De wonderen zijn nog steeds de wereld niet uit 😊.