'It is what it is'
'Wat heb je een smal bekkie'
'Je ziet er moe uit'
'Jij bent altijd zo positief, hoe doe je dat?'
Allemaal zinnen die voortkomen uit hele goede intenties. Vaak lief bedoeld en uitgesproken uit bezorgdheid. Maar geloof me... soms lopen dingen bij mij ook wel eens wat stroever. Heel soms zijn er geen antwoorden op alle vragen in mijn hoofd. Het is mijn 'strategie' geworden om antwoorden in mijn hoofd te vinden op situaties die niet goed voelen. Of op situaties waar ik geen invloed op heb (bv. mijn gezondheid). Als het antwoord er is kan ik immers verklaren waarom sommige dingen zijn zoals ze zijn. En ze vervolgens beter accepteren.
Als ik zover ben dat ik geen antwoorden meer kan bedenken dan word ik stil. Dan overheerst het klote gevoel in mijn lijf. Gevoelens die op zo'n moment moeilijk te beschrijven zijn, dus zeg ik maar even niks... Vroeger werd ik vaak op zo'n moment boos en sprak ik veel. Nu niet meer. Ik word stil... Mijn ogen gaan anders staan en als ik dan mensen onder ogen kom dan hoor ik de (ondertussen welbekende zin), 'je ziet er moe uit, je hebt een smal bekkie.'
Sommige dagen gaan soms wat stroever dan andere. Dat geld voor ons allemaal. Fysiek (of mentaal) ziek of niet. We moéten er mee dealen, en dat is de ene dag gemakkelijker dan de andere.
Sinds deze week kom ik bij een psycholoog. Eens in de 5 jaar lijkt dat nodig te zijn, omdat ik dan vastloop in nachtmerries, vooral mbt mijn verleden. Deze trekt zich dan teveel door in mijn heden. De psycholoog vroeg aan mij; 'Word je weleens écht boos? Huil je weleens een hele poos achter elkaar? Zeg je iemand wel eens écht wat jíj voelt of nodig hebt? En dan niet in een paar zinnen maar écht het complete verhaal dat je dwars zit? Ook al duurt dat gesprek een uur?'
Ik luisterde stil naar haar en keek ondertussen naar mijn handen die in mijn schoot lagen. Mijn huisarts stelde mij dezelfde vragen een paar weken terug ook al... Ze prikken naadloos door me heen. Mijn antwoord was kort; 'Nee'.
De 'waarom' vraag van hun kant is nog niet gekomen. Zal wel iets voor de volgende sessies zijn... Maar het is wel iets waar ik (natuurlijk) al over nadenk. Ik vind het zo zinloos... écht boos worden, schreeuwen, uren janken. Allemaal dingen die ik niet doe... ben ik dan zo gevoelloos? Nee dat zeker niet, ik voel van alles maar spreek het vaak niet uit. Of maar heel kort, te kort. Waardoor ik later nog op allerlei dingen kom die ik nog had willen zeggen.
Dingen die ik nu ook aan de psycholoog verteld heb.
'It is what it is', dat is mijn levensmotto. En daar sta ik 100% achter. Het helpt je te relativeren en het helpt je om dingen waar je geen invloed op hebt te accepteren. Dat beaamde de psycholoog ook, maar ze zei ook dat je niet álles hoeft te accepteren.
Hm, zo had ik het zelf nog niet gezien.
Dat je soms even wat langer stil wil of moet staan bij dingen, en ze even in het daglicht moet zetten, is helemaal niet erg. Blijkbaar... Het zorgt ervoor dat je daarna je weg weer sterker dan daarvoor kunt vervolgen. Daar vertrouw ik nu maar op. We leren immers ons hele leven lang, zeg ik altijd tegen mijn kinderen.
En dus ga ik trouw over 2 weken weer naar mijn afspraak. Klaar om verder te leren...
Reactie plaatsen
Reacties