Angst

Ik denk aan thuis. Gisteren moest ik weer afscheid nemen van mama. Zij blijft doordeweeks thuis bij mijn broer van 16. Papa gaat met mij naar het ziekenhuis. Ik zie mama pas volgend weekend weer als de chemo al klaar is. Ik vind het zo erg om elke keer weer afscheid te moeten nemen van haar. Als ik ziek was dan kwam mama altijd midden in de nacht naar me toe. Hoestdrankjes, je extra diep instoppen als je koorts had, en wat lekkers te drinken op je nachtkastje. Niks van dat alles kan ze nu doen in het ziekenhuis. Mama kan niet met me mee. Ik snap het, maar ik zou liever willen dat het anders was. Ik sla mijn armen om haar nek en snuif diep haar geur in me op. 'Dag mama, tot snel', snik ik zachtjes.  Mama zegt bemoedigende woordjes tegen me en beloofd een kadootje voor me mee te nemen komend weekend. Dan komt ze weer naar Amsterdam toe. Ik wil geen kadootje, ik wil alleen maar haar aanwezigheid... Als papa en ik in de auto stappen en de oprit afrijden zwaai ik met een slap handje naar haar. Ik voel me kwetsbaar. Alleen zij kan het sjaaltje, om mijn kale hoofd te verbergen, goed omknopen. 'Dag mama...tot de volgende keer', hoor ik mezelf met een zwak stemmetje zeggen. Mijn hart breekt heel langzaam in duizend stukjes als we de straat uitrijden. Ik doe mijn best om niet te huilen. Er gebeuren de laatste maanden zoveel dingen die ik niét wil. Het voelt net alsof ik langzaam aan het verdrinken ben. En ik kan er niets aan veranderen. Kón ik dat maar. Ik voel me zo machteloos, mijn hart voelt zo zwaar. Ik kijk naar mijn handen die in m'n schoot liggen, mijn vingers friemelen nerveus aan elkaar. Vorige keer bleek mijn hart slecht te zijn. Ik had hartschade opgelopen door de Adriamycine. Dus die mocht ik toen één kuur overslaan. Misschien mag dat nu wel weer? Met mijn tanden bijt ik zachtjes op de droge velletjes op mijn lip. Zoveel gedachtes, zoveel onmacht. En dit wordt pas kuur twee. Ik moet in totaal nog tot zes..