We hebben allemaal een verleden. Of je nu ziek bent geweest of niet. Elk verleden brengt bagage met zich mee. Hopelijk veelal mooie herinneringen en fijne verhalen. Maar in elk leven zitten soms minder mooie momenten en dus ook minder mooie herinneringen. Dat is heel normaal. Als je op jonge leeftijd ernstig ziek bent geweest dan heb je, voor je leven goed en wel gestart is, al een flink volle rugzak. Dat je die rugzak niet altijd kunt dragen is dan ook heel normaal. Als er een trauma bij komt dan is dat bijna niet in die rugzak te proppen. Maar het moet, want die rugzak moet nog een heel leven mee. Dus je propt en propt tot het er allemaal in zit. En dan moet je volwassen leven zelfs nog beginnen. Je blijft proppen tot het niet meer lukt en dan flikker je uiteindelijk de rugzak in een hoek van de kamer en kijkt er niet meer naar om.
Maar je komt er in je volwassen leven steeds vaker achter dat je spullen uit die rugzak nodig hebt en dus zul je er af en toe nog steeds naar toe moeten lopen om hem te openen. Elke keer dat je je hand erin stopt raak je het stukje verleden aan. Het lijkt bijna alsof je je hand eraan verbrand, het doet pijn en dus trek je je hand snel weer terug en loopt weg. Totdat je weer iets uit de tas nodig hebt, dan moét je wel. Je doet dit in je leven meerdere keren. Totdat er tegen je verteld wordt dat je hand zo verbrand is dat het nooit meer genezen zal, je hebt littekens die nooit meer weg gaan. Zoals je begrijpt wordt de weg naar je rugzak steeds zwaarder. Je gaat er steeds meer tegenop zien om er iets uit te pakken. Je gaat het misschien zelfs vermijden om er heen te moeten gaan. Het geeft je immers steeds weer datzelfde rotgevoel. Je besluit om net te doen alsof de rugzak er niet meer is. Je vermijdt de weg er heen, ook al zie je hem in je ooghoek nog steeds staan. Een paar keer probeerde je hem te verplaatsen, maar het lukte niet, dus je hebt het opgegeven en je laat hem nu maar staan waar hij staat. Op de een of andere manier kan de zak niet weg. Maar... hiermee laat je de andere dingen die in de rugzak zitten ook voor wat het is.
De jaren gaan voorbij en je bent in al die jaren meermaals die rugzak tegengekomen. Er begint steeds meer aan je te knagen. Er zitten dingen in die rugzak die je nodig hebt in het hedendaagse leven. Je weet dat je antwoorden kunt vinden in de rugzak, maar je weet ook dat dat soms pijn kan doen. Dat je soms weer die hand kunt verbranden. Je twijfelt en weet niet zo goed wat te doen. Voorzichtig kaart je dit bij andere mensen aan, wat zouden zij doen? Aangemoedigd besluit je dat het tijd is. Tijd om de rugzak weer te openen om een paar dingen te kunnen pakken. Je herinnert je nog je eerdere ervaringen en denkt terug aan het moment dat er tegen je verteld werd dat je littekens had die nooit meer weg zouden gaan. Dat klopt, maar is het slim om de rugzak te negeren? Moeten er niet een paar dingen uitgegooid worden om hem een ietsiepietsie lichter te maken?
Ik weet het niet zo goed.
We weten allemaal waar dit over gaat. Een trauma draag je een leven lang mee. Wat je ermee doet is aan jou. Of je hulp zoekt bij het verwerken (voor zover dit gaat), of dat je er nooit meer iets mee te maken wilt hebben. Zolang jij je er prettig bij voelt is alles prima. Maar als je verleden zich af en toe door je heden gaat verweven dan is het misschien goed om er weer eens naar te kijken. Al zou het je rugzak maar een grammetje lichter maken. Hey...het scheelt dan toch maar weer nét dat ene grammetje!
Reactie plaatsen
Reacties
Jij weet het zo mooi te beschrijven.
Het moment dat ik met lotgenoten in contact kwam is mijn rugzak al wat lichter geworden omdat ik nu weet ik ben niet alleen.♥️
Dag mooi mens, wat heb je het weer treffend en herkenbaar geschreven.
Wat heb jij dit weer mooi beeldend verwoord. Dank je wel. ❤️