Lief

Het was een turbulente week. Met wederom een ziekenhuisbezoek omdat mijn hart besloot om 'even' een ander ritme te kloppen. Ik werd dinsdag wakker met een naar, verdoofd gevoel. Ik merkte meteen dat ik me 'anders dan anders' voelde. Mijn hart voelde gejaagd, maar dat heb ik vaak als ik net wakker ben. Plots leek mijn hartslag de lucht in te schieten. Alsof ik aan het hardlopen was, terwijl ik rustig in bed lag. Mijn lijf begon langzaam te trillen en ik kreeg het, ondertussen, bekende droge kuchje. 

Om een lang verhaal kort te maken; nadat dit gevoel maar niet wilde zakken ben ik meteen richting Eerste Harthulp gereden. Daar werd ik gelukkig meteen serieus genomen en aangesloten aan de hartmonitor, ik kreeg een infuus en er werd meteen bloed afgenomen voor onderzoek. Fijn dat alles zo snel ging. Ondertussen zagen we op de monitor hetzelfde als thuis. Mijn hart ging als een golf op en neer. Van een rustige hartslag naar een hele hoge hartslag. Elke keer voorafgaand van het alom bekende kuchje/hoestje en volgend met een trillend lijf. Dit heeft een paar uur geduurd.

De diagnose kwam na een paar uur. 'Hartritmestoornis', veroorzaakt doordat ik vorige week ziek geweest ben. Als je hartfalen hebt zijn je hartcellen gevoeliger voor hartritmestoornissen. Als je ziek (vooral met koorts) geweest bent krijgt je hart daar een optater van en kan het de gevoeligheid van de hartcellen vergroten. En dat is precies wat er gebeurd is; een grotere gevoeligheid van de hartcellen en dus kwamen er hartritmestoornissen. Er is besloten om de (hart)medicatie te verhogen en te kijken of het dan beter zal gaan. Na een paar uur zakte de onrust wat af.

Een paar dagen later plaatste ik hierover een post op Facebook. Korte updates maken mijn hoofd altijd lekker leeg. Van me afschrijven vind ik fijn. Het geeft me letterlijk ruimte in mijn hoofd. De reacties onder deze berichten zijn vaak hartverwarmend. En van alle emoticons die onder een bericht staan wordt het vaakst een hart onder riem aangeklikt. Dat vind ik lief van jullie. Mensen leven dan mee en willen steun betuigen. Maar het allermooiste vind het ik als er een hartje onder een bericht komt. Dat voelt voor mij als liefde geven. En dat raakt me altijd op een hele fijne manier. Tenslotte bén ik niet zielig, of voél me ook niet zielig als er iets gebeurd. Het is 'gewoon' zoals het is.

Er gebeurt met zekere regelmaat wel iets in mijn leven, maar ik ben dat ondertussen gewend. Ik wil graag dat je weet dat ik mezelf nooit, maar dan ook nooit zielig vind. Onder geen enkele omstandigheid. Soms heb ik natuurlijk ook wel eens genoeg van alle onrust, maar nooit kwijn ik weg in zelfmedelijden. Het is niet nodig, kost alleen maar onnodige energie en het heeft totaal geen zin. Het veranderd tenslotte niks. Dus... als het ziek zijn weer over is, en het hartritme weer even normaal is dan laat ik hetgeen wat gebeurd is weer achter me en ga 'gewoon' weer door met leven. De dikke mist in mijn brein lost dan langzaam weer op, de lach komt weer tevoorschijn, de grapjes rollen weer uit mijn mond en alles voelt weer wat luchtiger. Het is net als eb en vloed. Als het water zich terugtrekt dan ben ik even 'off grid' en als het weer hoogwater wordt dan ben ik weer 'back on track'.

It's all 'part of the package' van Lysette!