Het woord alleen al geeft me kriebels; ‘afgekeurd’. Alsof je er niet meer toe doet. Alsof je ‘afgeschreven’ bent. Dat is natuurlijk niet zo. Je werkzame periode is tot een eind gekomen, maar persoonlijk ben je verder nog steeds dezelfde persoon. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan het woord ‘arbeidsongeschikt’. Op alle andere gebieden ben ik nog steeds heel geschikt, haha. Op werkgebied ben ik altijd graag aan het zwerven geweest. In mijn vak als mondhygiëniste was er een overschot aan banen. Dat was ook de reden dat ik voor deze beroepstak koos en me dus uit schreef voor de PABO (opleiding tot juf), waar ik ondertussen ook was aangenomen. De vrijheid om te werken waar, met wie en hoe veel, zorgde ervoor dat ik ongeveer om de twee jaar van werkgever wisselde. Het gaf me een gevoel van vrijheid. Mijn werkgevers waren er wat minder blij mee. Tot ik een plek vond waar ik het langer uit hield dan twee jaar. Ik werkte graag met deze man samen, tot hij plotseling overleed.
We hadden toen acht jaar samengewerkt. Wat moest ik nu? Ik wilde graag als ZZP’er gaan werken maar kwam er al snel achter dat jezelf verzekeren tegen arbeidsongeschiktheid met een verleden van kinderkanker een onmogelijk dure opgave werd. Ik besloot dus in loondienst te blijven en ging op zoek naar een andere werkgever.
Gezien het (nog steeds) grote aanbod in banen was deze snel gevonden. Toch was deze plek anders dan alle andere voorgaande banen die ik had gehad. Het was een periode waarin ik fysiek verder achteruitging. Op het werk voelde ik me vaak niet goed. Airco aan, airco uit. Zweten, duizelig zijn en flauwvallen. Waar ik voorheen met 39°C koorts nog op mijn werk zat, lukte me dit nu echt niet meer. Mijn lichaam stopte met functioneren. Letterlijk. Mijn nieuwe werkgever zag dit. Toch ging ik door, met bakken paracetamol. Tot de koek echt op was. Ik stortte letterlijk door mijn benen en werd naar huis gestuurd door mijn lieve collega en werkgever.
Voor het eerst werd ik gezien als persoon en niet als werknemer die 'opzettelijk' mijn werkgever dwarsboomde omdat ik ziek was. Altijd werd ik gebeld als ik ziek thuis zat met de vraag, 'wat heb je dan'. Om nog maar niet te spreken over de werkgever die me ontsloeg in mijn kraamweek nadat ik 20 weken bedrust moest houden omdat ik na 19 weken al 3 cm ontsluiting had. Hij kwam notabene met zijn broer, die advocaat was, bij me binnen. Terwijl ik met mijn kind in mijn armen lag zei hij dat het beter was als ik niet meer terug kwam...
Toen ik door mijn (wel lieve) werkgever naar huis gestuurd was kwam ik in de ziektewet terecht. Er volgde diagnose na diagnose. Progressief hart- en nierfalen, neuropathie etc. De lijst is te lang om te herhalen. Ik kwam in contact met een lieve bedrijfsarts en daar kreeg ik te horen dat ik al veel te lang mijn broek had opgehouden. Het verbaasde haar überhaupt dat ik nog zoveel werkte en gewerkt had.
Een heel lang verhaal kort. Ik werd arbeidsongeschikt verklaard en kwam terecht in de IVA. Een uitkeringsvorm waarbij er geen kans meer is op verbetering. Wat heb ik daar een moeite mee gehad. En nog steeds. Ik heb een hekel aan luie mensen. En nu was ik 1 van hen. Zo voelde het vaak. Langzaam heb ik de afgelopen tien jaar geleerd dat dat niet zo is. Dat ik altijd heb gedaan wat ik kon en wel degelijk mijn deel aan de maatschappij heb bijgedragen. Zo ook nu nog. Door het schrijven van columns, en me in te zetten voor patiëntenverenigingen maak ik me toch nog een soort van 'dienstbaar'. (H)erkenning creëren voor jou. Daar haal ik mijn voldoening nu uit. En wie weet...ooit nog een vervolg op mijn boek?
Reactie plaatsen
Reacties