Vele van ons kennen Eva Krootmans. Ze stond bekend onder haar gebruikersnaam 'Longeneeslijk' op o.a. Instagram. Ze woonde, net als ik, in Tilburg. Een jonge meid die 'zomaar' longkanker kreeg. Nooit gerookt, nooit gekke dingen gedaan en tóch kreeg ze deze diagnose. In haar boek, die 17 december jl. uitkwam, proef je ook de ongeloof dat juist háár dit overkomt. En dat gevoel blijft tot het einde bij haar. Zoals de meeste van ons weten is Eva ondertussen overleden.
Een mooi citaat van Eva dat mij bij bleef:
'Als je dit leest betekent het dat ik er niet meer ben...We denken allemaal dat we onverwoestbaar zijn, maar uiteindelijk leeft iedereen met de dag, en dat advies kan ik meegeven. Plan niet heel je toekomst, leef je leven nú.'
Deze woorden van Eva dreunen na in mijn hoofd. Dit zijn woorden die ik adem, woorden die ik elke dag voel. Niks uitstellen, altijd haast. Niks plannen voor volgend jaar of over 2 jaar. Maar nú doen. Nu ben ik er nog, nu kan het nog. Zo vaak zie ik om me heen dat alles binnen een dag anders kan zijn. Dat kan het overlijden van een dierbare zijn, een nare diagnose, een financiële tegenslag, een relatie die beëindigd wordt, etc. Allemaal dingen die een enorme impact op je leven kunnen hebben. Hierna zullen dingen nooit meer hetzelfde zijn als voorheen. Er is een stukje van je hart donker geworden en deze zal nooit meer belicht worden. En zo worden we ouder met steeds meer donkere plekjes op ons hart. We noemen dat ook wel 'levenservaring'. Gelukkig weten we met het ouder worden ook dat we de stukjes hart die nog niet donker zijn geworden extra te laten stralen. Het leven is vallen en opstaan, dat wordt ons al met de paplepel ingegoten. Maar het is niet altijd eerlijk verdeeld. Er zijn mensen die wel heel erg vaak en keihard vallen, keer op keer. Heeft het zin om je af te vragen waarom dat zo is? Nee, want je krijgt er nooit een antwoord op. En dus sta je op en ga je verder, zoals het 'hoort'. Maar soms is de energie om weer op te staan gewoonweg op en ben je er klaar mee om na de zoveelste valpartij op te staan. En dát mag je ook best zeggen. Want wie bepaalt er tenslotte hoe de dingen 'horen te zijn?'
De laatste woorden van Eva:
'Wat ik heel graag aan jullie mee wil geven, is dat je je moet focussen op NÚ. Je moet niet kijken naar later. Je moet kijken naar wat je nú wil. Er kan je zomaar iets overkomen en dan kan je het niet meer, en dan heb je spijt.'
Lééf daarnaar met je hart. Want als je naar je hoofd gaat luisteren dan ben je er nooit klaar voor...! Rust zacht, Eva. Je hebt je engelenvleugels dubbel en dwars verdiend. Gewoon door te zijn wie je bent.
Reactie plaatsen
Reacties