Bloedprikken. Ik draai mijn hand er niet meer voor om. 'Pingpong', het belletje geeft aan dat ik aan de beurt ben. Een vriendelijke jonge vrouw heet me welkom in de prikkamer en traditie getrouw doe ik mijn jas en trui al meteen uit.
'Van de dokter moet ik altijd vragen of je ongestuwd wil prikken,' het rolt uit mijn mond alsof ik een halfje wit aan de bakker vraag. Motorisch en geconditioneerd. Het bloed prikken is voor mij niks meer dan een routine, een 'het hoort er nou eenmaal bij' moment. De aardige dame was er al van op de hoogte en vind meteen een goed bloedvat. Ze schuift met het grootste gemak een naald erin. "Dat doe je goed", zeg ik spontaan. De vrouw lacht en bedankt me vriendelijk. Ze erkent dat ze al veel ervaring heeft en dit elke dag doet. Ik prijs haar nog eens. Haar ogen beginnen te glimmen en ze bekijkt de tatoeage op mijn arm uitvoerig terwijl mijn bloed het buisje langzaam vult. "Wauw... mooi zeg, en ik zie dat je hier ook nog een tekst op je arm hebt staan. Wat staat daar?" Ik vertel haar dat dat de titel van mijn boek is en als ze door vraagt voel ik een sprankeltje in mijn buik oplichten. Kort en krachtig vertel ik waar t over gaat en dat ze de titel evt. kan googelen. Dan kan ze er meer over lezen, mocht ze interesse hebben. Ze schrijft meteen de titel op en is lovend met veel 'oh's' en 'ah's'. Alle buisjes zitten vol en ik ben klaar. Ik bedank haar nogmaals hartelijk alvorens ik de prikkamer uitloop met een glimlach om mijn lippen en een warm gevoel in mijn lijf. Wat een lieve vrouw... Het was een kloteweek maar wat kan een beetje vriendelijkheid en interesse in elkaar toch een groot verschil maken. Ik besluit dit gevoel meteen op te schrijven in t restaurant van het ziekenhuis en hierna loop ik impulsief even terug naar de prikkamer. De lieve vrouw staat achter de balie. "Heb je Facebook?", vraag ik meteen aan haar. De vrouw kijkt verbaasd op. "Zoek maar op Leven met een schaduw". Ze herkent me en ziet me lachen, pakt meteen haar telefoon en typt het in." Ik heb over je geschreven, lees het straks maar even rustig door en geef jezelf dan een schouderklopje. Mensen zoals jij maken het verschil." Ze kleurt een beetje en bedankt me terwijl ik zie dat ze op het 'volgen' knopje op mijn facebook pagina drukt. "Nee...jij bedankt", zeg ik en ik geef haar een warme en dankbare lach terug terwijl ik langzaam weg loop.
Wees lief voor elkaar en ben net als deze vrouw vandaag.
Reactie plaatsen
Reacties