Wat voor 'positiefs' heeft kanker jou gebracht?

Een facebook post trekt plots mijn aandacht. De volgende vraag wordt  gesteld: 'Kanker kan ook iets positiefs in je leven teweeg brengen. Wat voor positiefs heeft kanker jou gebracht?'

Kippenvel trekt over mijn hoofdhuid heen. Deze vraag triggert me. Steeds vaker zie ik dit soort opmerkingen in artikelen tevoorschijn komen. Kanker brengt nooit maar dan ook nooit iets positiefs in een leven, is mijn persoonlijke mening.

De behandelingen zijn vreselijk, de operaties, de eenzaamheid in het ziekenhuis, urenlang kotsen, kaal worden en zo kan ik nog wel even door gaan. Het is allemaal, stuk voor stuk, ellendig. Je weet nooit hoe je zou zijn gevormd zonder kanker op jonge leeftijd. Wellicht was je karakter hetzelfde geweest als nu, ná kanker. Dat het leven kostbaar is weten we allemaal want we hebben immers maar één kans. Dat weet iedereen, daar hoef je geen kanker voor te hebben gehad. Tóch?

Ik ben een positief mens en probeer van alle tegenslagen in mijn leven iets te leren. Vooruitgang te boeken, en ik probeer altijd om niet te blijven hangen in negativiteit. Dat komt niet omdat ik kanker heb gehad. Dat is 'gewoon' hoe ik ben. En dat heeft in mijn ogen, niets te maken met hoe blij ik ben dat kanker me dát geleerd heeft. Het klinkt misschien wat hard of te negatief, maar dat bedoel ik niet zo. Ik wil alleen zo graag dat er ook eens aandacht gaat naar hoe gekraakt we zijn door kanker. En dat dat ons hele verdere leven beïnvloed (heeft). En dat we daar heel eerlijk over 'mogen' blijven en zijn. Dat is nl de realiteit voor de meeste van ons. We hoeven niet alles mooier te maken dan het is. Tegenwoordig is dat de nieuwe trend lijkt het wel; alles mooier maken dan het in werkelijkheid is. Waarom kan het niet allebei bestaan? Er zijn genoeg televisie programma's die geld werven en kinderen die kanker overleefd hebben trots op tv laten zien. En dat is een goed ding. Maar er zijn geen tv programma's die laten zien dat veel kinderen na kanker in een depressie belanden, tegen (medische) deuren aan lopen niet gehoord worden in hun fysieke en mentale problemen alle jaren ná kanker...die kinderen lijken haast vergeten te worden. Waardoor hun isolatie van niet gehoord worden alleen maar groter en groter wordt. En dat vind ik zo erg. Want als kind bekruipt je dan al snel het gevoel; 'waar heb ik het allemaal voor gedaan...' Voor mij persoonlijk heeft kanker me absoluut niets positiefs gegeven. Punt. 

Rating: 5 sterren
3 stemmen

Reactie plaatsen

Reacties

Mieke Van de Velde
3 maanden geleden

Heel herkenbaar. Positief zijn is een zijn …
Intens en gericht omgaan met de toekomst heeft soms wel met je rugzak uit het verleden te maken.

Lysette
3 maanden geleden

❤️